အလုပ္တစ္ခု လုပ္တဲ့အခါ လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ရွိေပမယ့္ စစ္မေရာက္ခင္ ျမႇားကုန္ ဆိုတဲ့စကားလို အခက္အခဲေတြကိုပဲ ျမင္ၿပီး အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ တြန္႔ဆုတ္ေနတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္တတ္ၾကပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တကယ္လုပ္ခ်င္ရင္ အဟုတ္ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ အေတြ႔အႀကံဳမရွိတဲ့အခါ ဒါကလည္း ျဖစ္တတ္တဲ့ သေဘာတရားပါ။ အဓိက ေျပာခ်င္တာက အေရးႀကီးတာ နဲ႔ အေရးမႀကီးတာ ကို ခြဲျခားၿပီး လိုအပ္တာကို အဓိကလုပ္ရင္ လုပ္ခ်င္တဲ့ကိစၥေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာခ်င္တာပါ။ အေတာ္အတန္ ပြင့္လင္းလာတဲ့ ဒီေန႔ေခတ္ အခ်ိန္အခါမွာ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ၊ ေဆြးေႏြးပြဲေတြ ျမန္မာႏိုင္ငံ အႏွံ႔အျပားမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်င္းပျပဳလုပ္ လာၾကတာကို ေတြ႔ရပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ေသာ လူငယ္ေလးေတြက သူတို႔ အဲဒီလို ပြဲမ်ိဳးေတြကို လုပ္ဖို႔ ဆႏၵရွိၾကပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေငြေရးေၾကးေရး အဆင္မေျပတဲ့ အခက္အခဲေတြရွိတယ္ လို႔ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာၾကပါတယ္။
အဲဒါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ဒီေဆာင္းပါးကို ေရးဖို႔ ျဖစ္လာတာပါ၊ ေဟာေျပာပြဲ တစ္ပြဲလုပ္တယ္ ဆိုတာ ဘာနဲ႔ တူလဲဆိုရင္ ရွင္ျပဳတာနဲ႔ အလားသ႑ာန္တူပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ရွင္ျပဳတယ္ ဆိုတာ ေမာင္ရင္ေလာင္းကို ကတံုးတုံး၊ သကၤန္းဝတ္၊ သရဏဂံုတည္ၿပီး သီလ လံုရင္ ရွင္ျဖစ္ေျမာက္ ပါၿပီ၊ ဒါေပမယ့္ ရွင္ျပဳမယ္လို႔ စဥ္းစားလိုက္တာနဲ႔ အဲဒီအခ်က္ေတြထက္ ေမာင္ရင္ေလာင္းကို ဆင္နဲ႔လွည့္ရမလား၊ ျမင္းနဲ႔ လွည့္ရမလား၊ ဧည့္ပရိတ္သတ္ေတြကို ဘယ္လို ဧည့္ခံေကၽြးေမြးမယ္၊ ေျဗာသံ စည္သံ တညံညံနဲ႔ ဘယ္လို ခမ္းနားေအာင္လုပ္မယ္၊ ဘယ္ဆုိင္းကို ငွားမယ္၊ ဘယ္အၿငိမ့္ကို ငွားမယ္ ဆိုတာေတြကို အရင္ စဥ္းစားတတ္ၾကပါတယ္။ အဓိက အေရးႀကီးတာက ရွင္ျဖစ္ဖို႔ပါ၊ ပြဲျဖစ္ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ သို႔ေပမယ့္ အမ်ားစုကေတာ့ ရွင္ျဖစ္ဖို႔ထက္ ပြဲျဖစ္ဖို႔ကို ဦးတည္ေနၾကပါတယ္။ အဲဒီလို ထမင္းေရေခ်ာင္းစီး ေမာင္းတီးၿပီးေတာ့ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သဲလွဴဒါန္းႏုိင္ရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္ အလြန္ပါ၊ အဲဒီလိုမ်ိဳး မလုပ္ႏုိင္လည္း ရွင္ျဖစ္ေျမာက္သြားဖို႔ကသာ အဓိက အေရးႀကီးတာပါ။
ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုဟာလည္း ဒီသေဘာတရားအတိုင္းပါ။ အေရးႀကီးတာက ပရိတ္သတ္ကို အသိပညာ စာေပ ဗဟုသုတ ေပးႏုိင္မယ့္ စာေရးဆရာေတြက ေဟာေျပာၾကၿပီး ပရိတ္သတ္ေတြကလည္း အသိပညာ စာေပ ဗဟုသုတ ေတြရရွိသြားၾကဖို႔က အဓိကက်ပါတယ္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနား က်င္းပႏိုင္ရင္ေတာ့ ပိုေကာင္းပါတယ္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ ခမ္းခမ္းနားနား မလုပ္ႏိုင္ေပမယ့္ ပရိတ္သတ္၊ စာေရးဆရာ၊ ေနရာတစ္ေနရာနဲ႔တင္ လုံေလာက္ပါတယ္။ စာေရးဆရာေတြကိုလည္း တန္ဖိုးႀကီးတဲ့ လက္ေဆာင္ပ႑ာေတြ ေပးႏုိင္ရင္ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ မေပးႏုိင္ရင္လည္း စာေရးဆရာေတြက အျပစ္မျမင္ၾကပါဘူး၊ “ပုဆိုးတကြင္းနဲ႔လည္း မိုးလင္းေအာင္ ေဟာတယ္”လို႔ ဆရာလယ္တြင္းသား ေစာခ်စ္ ေျပာတာ ေဟာေျပာပြဲ တစ္ခုမွာ နားေထာင္ဘူးပါတယ္။ စာေရးဆရာေတြကို ကားအေကာင္းစားႀကီးနဲ႔ ႀကိဳၿပီး အေကာင္းစားေဟာ္တယ္ေတြမွာထား၊ အေကာင္းဆံုး အစားအေသာက္ေတြနဲ႔ ဧည့္ခံမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ အေနအထားေလာက္ ဆိုရင္ လက္ခံၾကပါတယ္။ အေရးႀကီးတာက လုပ္ျဖစ္ဖို႔ပါ။
တစ္ခါမွ မလုပ္ဖူးေသးတဲ့ ေနရာတစ္ခုမွာ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီး ရွိႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီ အခက္အခဲေတြဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ ခက္ခဲႏိုင္လဲ စဥ္းစားဖို႔ လိုပါတယ္။ ပြဲက်င္းပဖို႔ လိုအပ္တဲ့ ရန္ပံုေငြ မရွိဘူး ဆိုတာျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ တကယ္လုပ္ခ်င္ရင္ ဘယ္လို ရႏိုင္လဲ စဥ္စားရပါမယ္။ ပထမဦးဆံုး သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ ပြဲတစ္ခုျဖစ္လာဖို႔အတြက္ စာေရးဆရာေတြကို ႀကိဳပို႔စရိတ္၊ ေနထိုင္စားေသာက္ စားရိတ္၊ လက္ေဆာင္ပ႑ာတန္ဖိုး၊ ပြဲက်င္းပမယ့္ ေနရာအတြက္ ကုန္က်စရိတ္၊ ဖိတ္စာ၊ ဗီြႏိုင္း အပါအဝင္ ခန္႔မွန္းေခ် ကုန္က်စရိတ္ကို အၾကမ္းတြက္ၾကည့္ပါ။ လိုအပ္တဲ့ ကုန္က်စရိတ္ကို အၾကမ္းသတ္မွတ္ပါ။ ပြဲျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ လိုအပ္တဲ့ ရန္ပံုေငြပမာဏကို ဘယ္လိုရွာမလဲ စဥ္စားရပါမယ္။ အဓိကလိုအပ္တဲ့ စားရိတ္ေလာက္ကိုပဲ စဥ္းစားပါ၊ ရန္ပံုေငြက သတ္မွတ္ထားတာထက္ ပိုရင္လာခဲ့ရင္ ပြဲကို ခ်ဲ႕လိုက ခ်ဲ႕ႏုိင္ပါတယ္။ မလုပ္ခင္ကတည္းက အႀကီးႀကီး စဥ္းစားေနရင္ မျဖစ္ႏုိင္တာေတြကိုပဲ ေတြးမိၿပီး လုပ္ျဖစ္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ပါ။ ဒီလုိပြဲမ်ိဳးကို လုပ္ဖို႔ စိတ္ပါဝင္စားတဲ့ တကယ္လုပ္ႏုိင္တဲ့ လူငယ္ျဖစ္ေစ၊ လူလတ္ျဖစ္ေစ၊ လူႀကီးျဖစ္ေစ ၅-ေယာက္/ ၁၀-ေယာက္ ေလာက္ အရင္ စုစည္းပါ။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕၊ ကိုယ့္ရြာ မွာ အေတာ္အတန္ တတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြကို စိတ္ပါဝင္စားေအာင္ စည္း႐ံုးဖို႔လိုပါတယ္။
ဒီပြဲတစ္ပြဲလုပ္လိုက္လို႔ ဘယ္လို အက်ိဳးေက်းဇူးရႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ကူညီေပးမယ့္သူေတြကိုေရာ ကိုယ့္ရဲ႕ ၿမိဳ႕သူ/ ၿမိဳ႕သား၊ ရပ္ကြက္သူ/ ရပ္ကြက္သား၊ ရြာသူ/ ရြာသား ေတြကိုပါ နားလည္လာေအာင္ စည္း႐ံုးေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ ဒါမွသာ သူတို႔ သူတို႔ တစ္ေတြ အားလံုး စိတ္ပါဝင္စား တက္ႂကြလႈပ္ရွားလာၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေငြေရးေၾကးေရး အေတာ္အတန္ တတ္ႏိုင္သူေတြ ကိုယ့္ဘက္ပါလာရင္ မတည္ရန္ပံုေငြ တစ္ခု ရႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီ မတည္ ရန္ပံုေငြေလးကို တိုးပြားေအာင္ ကိုယ့္ရပ္၊ ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ရဲ႕ အေျခအေန အလိုက္ သင့္တင္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ နည္းလမ္းေတြနဲ႔ လုပ္ေဆာင္ၾကရပါမယ္။ ရန္ပုံေငြ အထိုက္အေလ်ာက္ ရလာတဲ့အခါ ရက္သတ္မွတ္ၿပီး အခမ္းအနားအစီအစဥ္ကို ႀကိဳတင္ ေရးဆြဲပါ၊ ဖိတ္ၾကားမယ့္ စာေရးဆရာ အေရအတြက္ နဲ႔ အမည္နာမ ေတြကို သတ္မွတ္ပါ။ ၃-ေယာက္ေလာက္ ဖိတ္ၾကားမယ္ ရည္ရြယ္ထားရင္ ၅-ေယာက္ေလာက္ လ်ာထားပါ။ ဒါမွသာ သတ္မွတ္ထားတဲ့ရက္မွာ ဖိတ္ၾကားဖို႔ ရည္ရြယ္ထားတဲ့ စာေရးဆရာ မ်ား မအားလပ္တာမ်ိဳးႀကံဳခဲ့ရင္ အဆင္ေျပမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ့္အရပ္၊ ကိုယ့္ေဒသနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ အေျပာအေဟာေတြ၊ အသိပညာ စာေပဗဟုသုတေတြ မွ်ေဝေပးမယ့္ စာေရးဆရာမ်ားကို ဖိတ္ၾကားဖို႔ကလည္း အေရးႀကီးပါတယ္။
အဲဒီကိစၥေတြ ၿပီးဆံုးၿပီဆိုရင္ေတာ့ စာေရးဆရာမ်ားကို ဖိတ္ၾကားဖို႔ ဆက္သြယ္ ေဆာင္ရြက္ရပါမယ္ ၊ ဖိတ္ၾကားတဲ့အခါ ကိုယ့္ရပ္၊ ကိုယ့္ရြာ၊ ကိုယ့္ေဒသရဲ႕ အေနအထားကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ႀကိဳတင္ေျပာၾကား ထားဖို႔လိုပါတယ္၊ ဒါမွသာ အားနည္းခ်က္၊ အဆင္မေျပမႈ စတဲ့ ျပႆနာေတြကို ေရွာင္လႊဲႏိုင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ (ဘာကိုဆိုလိုလဲဆိုတာ တစ္ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕လည္း သိၾကမယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ အေၾကာင္းအရာကိုေတာ့ ပုဂၢိဳလ္ေရး အရ ထိခိုက္မွာစိုးလို႔ မေျပာေတာ့ပါ။) ဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြ ျပဳလုပ္ခ်င္တဲ့ နယ္က လူငယ္ေတြအတြက္ ဘယ္လုိလုပ္ၾကရမယ္ ဆိုတဲ့ လုပ္ငန္းစဥ္ဟာ အေတာ္အတန္ေတာ့ ျပည့္စံုၿပီလို႔ ယူဆပါတယ္၊ တကယ္လုပ္ခ်င္ရင္ စတင္ၿပီး လုပ္ၾကည့္လိုက္ပါ၊ အဟုတ္ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ တစ္ႀကိမ္လုပ္ဖူးသြားၿပီဆိုရင္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္အတြက္ သိပ္ၿပီးေတာ့ မခက္ခဲေတာ့ပါဘူး၊ စလုပ္ျဖစ္ဖို႔ပဲ အေရးႀကီးတာပါ။ ပထမဆံုးအႀကိမ္မွာ လြဲေခ်ာ္မ်ားနဲ႔လည္း ေတြ႕ႀကံဳ ႏိုင္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ လုပ္တဲ့အခါ ပထမအႀကိမ္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္ေတြကို သံုးသပ္ၿပီး အားနည္းခ်က္ေတြကို ျပဳျပင္၊ အားသာခ်က္ေတြကို အသံုးခ်ၿပီး ဆက္လက္ ေဆာင္ရြက္ၾကရင္ အားလံုး အဆင္ေျပၾကမွာပါ။
တက္ႂကြတဲ့လူငယ္ေလးေတြ လက္ေတြ႕ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ႏုိင္ၾကပါေစ …
ေအင္ကိုဦး (UMK)
Be the Best !
<<< စာေပခ်စ္သူ ပရိတ္မ်ား အားလံုး မဂၤလာပါ..
ျမန္မာအြန္လိုင္းစာအုပ္စင္ မွ တင္ဆက္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို မည္သူမဆို
လြတ္လပ္စြာျပန္လည္မွ်ေဝႏိုင္ပါတယ္....
အခု လို အားေပးတ့ဲအတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ >>>
0 comments:
Post a Comment