အဖြဲ႔အစည္း တစ္ခုဟာ အားလံုးကိုယ္စီ အရည္အခ်င္းရွိပါမွ၊ တာဝန္ေက်ပါမွ တိုးတက္ ေအာင္ျမင္ၿပီး ေရရွည္ တည္တံ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္တည္းကို မွီခိုလြန္းတဲ့၊ အားကိုး လြန္းတဲ့ စနစ္ကေန အားလံုးပါဝင္တဲ့ စနစ္ကို က်င့္သံုးဖို႔ဆိုတာ ေခါင္းေဆာင္ေရာ၊ ေနာက္လိုက္ပါ ႏွစ္ဦး ႏွစ္ဖက္ အျပန္အလွန္နားလည္မႈ ရွိၾကဖို႔ အထူးအေရးႀကီးပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ကလည္း အားလံုးကို ခ်ဳပ္ကိုင္မထားပဲ တာဝန္ခြဲေဝေပးဖို႔ လိုအပ္သလို ေနာက္လိုက္မ်ားကလည္း တာဝန္ယူခ်င္တဲ့စိတ္၊ တာဝန္ယူႏုိင္တဲ့ စိတ္ရွိဖို႔ လုိပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ကလည္း အားလံုးကို ခ်ဳပ္ကိုင္ထားခ်င္တယ္၊ ေနာက္လိုက္ကလည္း အရာအားလံုးကို ေခါင္းေဆာင္ကို လႊဲခ်မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီအဖြဲ႔အစည္းရဲ႕ ေရွ႕ေရး ေတြးသာၾကည့္ၾကပါေတာ့ဗ်ာ … ။ တာဝန္လို႔ ေျပာတဲ့အခါ တာဝန္နဲ႔ အတူ တြဲၿပီးရွိေနတာက ေနရာပါ။ လူေတြဟာ တာဝန္နဲ႔ ေနရာ မွာ ေနရာကို လိုခ်င္တဲ့သူက ပိုမ်ားပါလိမ့္မယ္၊ ဒါကလည္း ပုထုဇဥ္လူသား ေတြရဲ႕ သဘာဝတရားပါ။ ဒါေပမယ့္ ေနရာကို လိုခ်င္ရင္ တာဝန္ကို ယူႏိုင္ရပါမယ္။
ေခါင္းေဆာင္းေတြက တာဝန္ခြဲမေပးတာဟာ သူတို႔ရဲ႕လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ ရပိုင္ခြင့္ေတြကို သူမ်ားကို မေပး ခ်င္တာနဲ႔လည္း သက္ဆိုင္ပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေနာက္လိုက္ေတြဟာ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ပဲ သက္ဆိုင္တဲ့လို႔ ျမင္လာတတ္ၾကပါတယ္။ လုပ္စရာတစ္ခုခု မ်က္စီေရွ႕မွာ ေတြရင္လည္း ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္တဲ့သူ လုပ္လိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ ငါနဲ႔မဆိုင္ပါဘူး ဆိုၿပီး မသိခ်င္ေယာင္ ေနတတ္ၾကပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ကလည္း သူ႔တာဝန္ကို သူအေကာင္းဆံုး ထမ္းေဆာင္ဖို႔၊ ေနာက္လိုက္ကိုလည္း သင္ေတာ္တဲ့ တာဝန္ကို ခြဲေဝေပးဖို႔ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ အျပန္အလွန္ နားလည္မႈ (mutual understanding)၊ အျပန္အလွန္ ယံုၾကည္မႈ (mutual trust) ေတြဟာ မရွိမျဖစ္ အေရးႀကီးလွပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္က တာဝန္ခြဲေဝေပးတဲ့ ေနရာမွာ အစြန္းလြတ္ဖို႔၊ ဘက္လိုက္မႈကင္းဖို႔ အထူးအေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါအျပင္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ျခင္းစီ ရဲ႕ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္ေတြကို သိၿပီး သင့္ေတာ္တဲ့ တာဝန္ကို ခြဲေဝေပးႏုိင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဆိုလိုတာက တစ္ဦးျခင္းစီရဲ႕ ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြး နဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ လုပ္ငန္းတာဝန္မ်ိဳးကို ခြဲေဝေပးဖို႔ လိုပါတယ္။ ထို႔အတူ ေနာက္လိုက္မ်ားကလည္း ေခါင္းေဆာင္က ေပးအပ္တဲ့ တာဝန္ဟာ ကိုယ့္နဲ႔ သင့္ေတာ္လို႔ ကိုယ္လုပ္ဖို႔လိုအပ္လို႔ ေပးတာျဖစ္တယ္ လို႔ ယံုၾကည္ဖို႔လိုပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္းကလည္း ဘက္လိုက္မႈမကင္းဘူး၊ ေနာက္လိုက္ကလည္း ေခါင္းေဆာင္ကို ယံုၾကည္မႈ မရွိဘူးဆိုရင္ ငါ့က်ေတာ့ ဒါကိုခိုင္းတယ္။ သူ႔က်ေတာ့ ဒါကို မခိုင္းဘူး ဆိုတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။
ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေစ၊ ေနာက္လိုက္ျဖစ္ေစ၊ ကိုယ့္ေနရာနဲ႔ ကိုယ့္တာဝန္ကို ယူတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဆရာေတာ္ ဦးသုမဂၤလ စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ “တာဝန္သိမွ တာဝန္ရွိပါတယ္”။ ကိုယ့္ေနရာနဲ႔ကိုယ္ ရွိေနတဲ့ တာဝန္ကုိ ျမင္တတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ေခါင္းေဆာင္က ေပးအပ္တဲ့တာဝန္ကို လိုလိုလားလား ေဆာင္ရြက္ခ်င္ စိတ္ရွိရမွာ ျဖစ္သလို၊ ကိုယ္နဲ႔ထိုက္သင့္တဲ့တာဝန္ကိုလည္း လိုအပ္သလို တာဝန္ယူတတ္ဖို႔လိုပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ စကားစပ္လို႔ ေျပာခ်င္တာက ကိုယ့္တာဝန္ကို ကိုယ္က မခိုင္းခင္ကတည္းက လုပ္ထားႏုိင္ရင္ အေကာင္းဆံုးပါ။ အဖြဲ႔အစည္းမွာရွိတဲ့ သူတိုင္းက ကိုယ့္တာဝန္ကို ကိုယ္က ေက်ပြန္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ ၾကမယ္ဆိုရင္ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ တြက္ကပ္တာမ်ိဳးကို ေရွာင္လႊဲႏိုင္ၾကၿပီး အားလံုးကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါကလည္း အေျပာလြယ္သေလာက္ အလုပ္ခက္တဲ့ ကိစၥပါ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ ရာႏႈန္းျပည့္ရဖို႔ ဆိုတာ သိပ္ေတာ့ မလြယ္လွပါဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းျဖစ္ပါေစ စုန္းျပဴးေတြ ရွိတတ္တာ သဘာဝပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၇၅ - ၈၀ % ေလာက္ဆိုရင္ကို ေတာ္ေတာ္ အဆင္ေျပပါတယ္။
တာဝန္ယူတတ္ဖို႔ အတြက္ မိသားစုမွာကတည္းက ေလ့က်င့္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏုိင္ၿပီဆိုရင္ ကုိယ့္ရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေရတစ္ကာယ အလုပ္ေတြကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ လုပ္ကိုင္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဥပမာ အိပ္ရာသိမ္းတာ၊ အဝတ္ေလွ်ာ္တာ မ်ိဳးေပါ့။ မိဘရဲ႕ အိပ္ရာကို သိမ္းေပးတာ၊ မိဘရဲ႕ အဝတ္အစားေလွ်ာ္ေပးတာကို ခဏထားလို႔ ကိုယ့္အိပ္ရာကို ပံုမွန္သိမ္းျဖစ္လား၊ ကိုယ့္အဝတ္အစား ကို ပံုမွန္ေလွ်ာ္ျဖစ္လား ဒါဟာ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အေျခခံအက်ဆံုး ကိုယ့္ရဲ႕ တာဝန္ပါ။ ဒါကို အေသးအဖြဲ႔ ကိစၥေလးေတြလို႔ ထင္ႏုိင္ပါတယ္၊ ဒီအေသးအဖြဲ႔ ကိစၥေလးကိုေတာင္မွ တာဝန္မယူခ်င္ဘူး ဆိုရင္၊ ခိုလို႔ရသေလာက္ ခိုေနမယ္ဆိုရင္ အဲဒီအက်င့္ေတြဟာ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းမွာ၊ လုပ္ငန္းခြင္မွာ အေႏွာင့္ အယွက္ျဖစ္ေစမွာပါ။ အိမ္ရာသိမ္းတာေလာက္၊ အဝတ္ေလွ်ာ္တာေလာက္ စတဲ့အေျခခံလုပ္ငန္းေတြကို ပံုမွန္လုပ္ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ အိမ္ကလုပ္ငန္းကိစၥေတြကို တာဝန္ခြဲေဝယူႏုိင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရပါ မယ္။ ဥပမာ ေရျဖည့္တာ၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တာ၊ ၿခံရွင္းတာ၊ မီတာေဘ(လ္)ေဆာင္တာ၊ ဧည့္စာရင္းတုိင္ တာ စသည္ျဖင့္ ကိုယ္လုပ္ႏုိင္မယ့္ ကိစၥေတြကို တာဝန္ယူၿပီး အတတ္ႏုိင္ဆံုး အေၾကာင္းမဲ့ မပ်က္ကြက္ ေအာင္ ႀကိဳးစားေဆာင္ရြက္ၾကည့္ပါ။ တာဝန္ယူတတ္တဲ့ အေလ့အထေလ့ စြဲၿမဲလာရင္ ပတ္ဝန္းက်င္နဲ႔ ဆက္ဆံရတဲ့အခါ၊ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းထဲ ေရာက္တဲ့အခါ မ်ားစြာအကူအညီေပးပါလိမ့္မယ္။
တစ္ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕ေတြက ကိုယ့္အိမ္မွာေၾကာင့္မလုပ္တာပါ၊ လုပ္ငန္းခြင္ထဲေရာက္ရင္ လုပ္မွာေပါ့၊ လူမႈအဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ဆက္ဆံတဲ့အခါ လုပ္မွာေပါ့ လို႔ ဆင္ေျခေပးေကာင္းေပးႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ေလာက္ပဲ လုပ္မယ္ ေျပာေျပာ၊ စိတ္ထဲမွာရွိတယ္ေျပာေျပာ တကယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ အေလ့အက်င့္မရွိရင္ လုပ္ခ်င္စိတ္ တကယ္ျဖစ္ဖို႔ ခဲယဥ္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ မိသားစု ကိစၥမ်ားမွသည္ လုပ္ငန္းကိစၥမ်ားအထိ ကိုယ့္တာဝန္ကို ကိုယ္သိႏုိင္ေအာင္ႀကိဳးစားပါ။ တာဝန္ယူတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ၊ တာဝန္ယူၿပီးရင္လည္း အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ၾကပါ။ ဒါဆိုရင္ တစ္ေယာက္စီတိုင္းရဲ႕ တာဝန္ေက်ပြန္မႈ၊ အေကာင္းဆံုး စြမ္းေဆာင္မႈ ေတြနဲ႔အတူ အစစအရာရာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔တဲ့၊ ျပည့္စံုေကာင္းမြန္ ေအာင္ျမင္ တဲ့ လူမႈအဖြဲ႔အစည္း ကို တည္ေဆာက္ ႏုိင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
“လူငယ္တိုင္း တာဝန္ယူတတ္တဲ့သူေတြ ျဖစ္ၾကပါေစ …”
ေအာင္ကိုဦး(UMK)
Be the Best !
<<< စာေပခ်စ္သူ ပရိတ္မ်ား အားလံုး မဂၤလာပါ..
ျမန္မာအြန္လိုင္းစာအုပ္စင္ မွ တင္ဆက္ေသာ စာအုပ္မ်ားကို မည္သူမဆို
လြတ္လပ္စြာျပန္လည္မွ်ေဝႏိုင္ပါတယ္....
အခု လို အားေပးတ့ဲအတြက္ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္ >>>
0 comments:
Post a Comment