 |
ေက်ာ္ဟိန္းကေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္းပါပဲ |
က်မ အစ္ကို တေယာက္က သူ၏ ခင္မင္ေသာ ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္းတိုင္းကို “ေက်ာ္ဟိန္း” ဟု ေခၚတတ္သည္။
“အဲဒါပဲ ေက်ာ္ဟိန္းရာ” “ဟာ ေက်ာ္ဟိန္း မေတြ႔တာေတာင္ ၾကာၿပီ” “ေက်ာ္ဟိန္းတို႔ကေတာ့ လုပ္လိုက္ျပန္ၿပီ” စသည္ျဖင့္ ေျပာတတ္၏။ သူ ထိုသို႔ေျပာျခင္းမွာ အေျပာခံရသူမ်ားက မင္းသားႀကီး ေက်ာ္ဟိန္းႏွင့္ တူေသာေၾကာင့္ မဟုတ္သလို၊ သူ ကိုယ္တိုင္က ေက်ာ္ဟိန္း၏ သ႐ုပ္ေဆာင္ခ်က္ အလံုးစံုကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ မဟုတ္၊ ေက်ာ္ဟိန္း၏ ထူးထူးျခားျခား လုပ္ျပတတ္ေသာ သဘာဝကို အထူးျပဳ ေခၚေဝၚျခင္း ဟု က်မ ယူဆပါသည္။
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ သူက သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုသာ ေက်ာ္ဟိန္းဟု ေခၚျခင္းမဟုတ္ဘဲ ထူးထူးျခားျခား တခုခု လုပ္ျပလိုက္သူမ်ား ကိုလည္း “အဲဒီ ေက်ာ္ဟိန္း ကေလ” အစရွိသျဖင့္ ေျပာတတ္ျပန္သည္။ သူ စလိုက္ေသာေၾကာင့္ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္းတိုင္းကို “ေက်ာ္ဟိန္း” ဟု ေခၚေဝၚသည့္ အက်င့္တခု စြဲသြားသည္။ အခု ထိုအစ္ကို ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထို အက်င့္က မေျပာင္းလဲ။ တခါတေလ ေက်ာ္ဟိန္းေတြ မ်ားေနေသာေၾကာင့္ “ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ ေက်ာ္ဟိန္း” “ဒရမ္တီးတဲ့ ေက်ာ္ဟိန္း” “ဆိုက္ကားနင္းတဲ့ ေက်ာ္ဟိန္း” စသည္ျဖင့္ ခြဲျခားေျပာရသည္လည္း ရွိသည္။
တခါေတာ့ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ စပယ္ယာက လမ္းေပၚ ကန္႔လန္႔လုပ္ေနေသာ ကားတစီးေပၚမွ လူတဦးကို “ေက်ာ္ဟိန္းကေတာ့ကြာ” ဟု ေရရြတ္သံ ၾကားလိုက္ရာ က်မအံ့ဩသြားမိသည္။ က်မတို႔တင္မကဘဲ အေကာင္း အဆိုး တခုခုကို ထူးထူးျခားျခား၊ ထင္ထင္ရွားရွား လုပ္ျပသူတိုင္း ေက်ာ္ဟိန္းမ်ား ျဖစ္ေနသလား။
ယခု ဒီစာကို ေရးေနစဥ္မွာပင္ က်မတို႔ သတင္းဌာနမွ ဓာတ္ပံုဆရာတဦးက “ေက်ာ္ဟိန္းက လူတိုင္းကို မသိေပမယ့္ ေက်ာ္ဟိန္းကိုေတာ့ လူတိုင္းသိပါတယ္” ဟု ေျပာေနသံ ၾကားလိုက္ရျပန္သည္။ စကား အစပ္အဆက္ကိုေတာ့ က်မ မသိ၊ သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ဟိန္းကေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္းပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုခ်င္သည္။
ထိုသို႔ဆိုေသာ္ က်မက ေက်ာ္ဟိန္း၏ သရုပ္ေဆာင္မႈ၊ သီခ်င္းဆိုဟန္တို႔ကို ႏွစ္ၿခိဳက္လြန္းလို႔ဟု မထင္ေစခ်င္ပါ။ ေက်ာ္ဟိန္း၏ ဗီဒီယို ဇာတ္ ကားတခ်ိဳ႕ကို က်မ လံုးဝမႀကိဳက္၊ ၿပီးေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္း သီခ်င္းဆိုသည့္ အသံကို က်မ လံုးဝ မႀကိဳက္ပါ။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာ္ဟိန္း သ႐ုပ္ေဆာင္ဘဝကို အႏိုင္ပိုင္းကာ ဘုန္းႀကီး ဝတ္သြားသည္ ကိုလည္း စတန္႔ ထြင္သည္ဟု ထင္သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုစတန္႔မ်ိဳးကို ေက်ာ္ဟိန္းလိုလူသာ လုပ္သည္ မဟုတ္လား။ ထိုသို႔ မႀကိဳက္သည့္ အခ်က္မ်ားရွိေသာ္လည္း ေက်ာ္ဟိန္းသည္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ထူးျခားေအာင္၊ ထင္ေပၚေအာင္ လုပ္တတ္သည္ ဆိုတာကိုေတာ့ က်မ မျငင္းႏိုင္ သလို စာဖတ္သူမ်ားလည္း ျငင္းႏိုင္မည္ မထင္ပါ။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ထိုမင္းသား ေက်ာ္ဟိန္းကို စာေပ ေက်ာ္ဟိန္းတဦးက အင္တာဗ်ဴးထားသည့္ စာအုပ္အေပၚ က်မ စိတ္ဝင္စားမိသည္။ စာေပ ေက်ာ္ဟိန္းဆိုတာက တင္စားေျပာျခင္း ျဖစ္ၿပီး၊ မၾကာေသးခင္က ကြယ္လြန္သြား သည့္ တသက္တာစာေပဆုရွင္ ဆရာႀကီး ဦးေအာင္သင္းကို ဆိုလိုသည္။ ဆရာႀကီးသည္လည္း စာေပနယ္ တြင္ ေက်ာ္ဟိန္း ကဲ့သို႔ပင္ ထင္ရွားသူ၊ တခုခုကို ထင္းကနဲ ေနေအာင္ လုပ္ျပတတ္သူ မဟုတ္လား။ စာအုပ္အမည္က “ေက်ာ္ဟိန္း လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ လူတေယာက္” ျဖစ္သည္။
ဆရာႀကီး ဦးေအာင္သင္းကဲ့သို႔ေသာ စာေပနယ္တြင္ ထင္ရွားသူတဦးက ဘာေၾကာင့္ ႐ုပ္ရွင္ မင္းသားတဦးကို အင္တာဗ်ဴးရ သလဲ ဆိုတာက စၿပီး စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းလွသည္။ ထိုသို႔ စိတ္ဝင္စားေသာ ေၾကာင့္လည္း စာမ်က္ႏွာ ၈၉ မ်က္ႏွာသာ ရွိသည့္ ထိုစာအုပ္ငယ္ကေလးကို က်မ တထိုင္တည္း ဖတ္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာဖံုး တြင္ ေက်ာ္ဟိန္း၏ စကားတခြန္းကို ေဖာ္ျပထားသည္။
“လူငယ္ေတြ အတြက္ လုပ္ေနတာပါ ဆိုလို႔ က်ေနာ့္ရဲ႕ အားလံုးကို ေပးလိုက္ပါတယ္ … ေရာ့!”
ထိုစာအုပ္တြင္ ဆရာ ဦးေအာင္သင္းက သူ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာ္ဟိန္းကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္ရသည္ကို ရွင္းလင္း ထားသည္။ ဆရာႀကီးကလည္း လူငယ္မ်ား မွတ္သား နာယူစရာ စာအုပ္ေတြ ေရးသားသလို၊ လူငယ္မ်ား အတြက္ ေဟာေျပာပြဲမ်ားစြာ ဆက္တိုက္ လုပ္ေဆာင္ေနခ်ိန္ ေက်ာ္ဟိန္းဆီက သူ သိခ်င္တာ၊ သူစိတ္ဝင္စား တာေတြ (စာဖတ္သူမ်ား သိခ်င္တာေတြ၊ စိတ္ဝင္စားတာေတြ) ကို ေမးခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
“သူက ငါသိရသေလာက္မွာ သူ႔ေဆြထဲ မ်ိဳးထဲမွာ ေတာ္ေတာ္အႏွိမ္ခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒီၾကားထဲကေန “ငါ.. တကား” ျဖစ္ေအာင္ သိပ္ႀကိဳးစားလာတဲ့သူ။ အဲဒီဥစၥာကို အဲဒီမာန သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ သေဘာနဲ႔ ေနာက္တခါ သိပ္နာမည္ ႀကီးလာေတာ့ ဇာတ္လိုက္မင္းသား ျဖစ္သြားၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ႐ုပ္ရွင္ ထဲမွာသ႐ုပ္ေဆာင္ေတာ့ ဘယ္အခန္းက မဆို သ႐ုပ္ေဆာင္ႏိုင္တယ္။ အင္မတန္ နိမ့္က်တဲ့ အခန္း၊ ေပါေတာေတာ အခန္း လုပ္ရမယ္။ သူ သ႐ုပ္ေဆာင္ဖို႔ အေရး …။ အဲဒီဥစၥာေတြက်ေတာ့ ငါ သူ႔ပညာ ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ တကယ္ခ်ီးက်ဴးပါတယ္” ဟု ဆရာ ဦးေအာင္သင္းက ေအာင္သင္း ႏႈတ္ထြက္ အမွာစကားတြင္ ေရးသားထား သည္။
ထိုစာေရးေတာ့ ဆရာႀကီး ကြယ္လြန္ရန္ လပိုင္းအလိုမွ်သာ ျဖစ္မည္။ ၁၆ ရက္၊ ၅ လ၊ ၂၀၁၄ ဟု အမွာစာ အဆံုးတြင္ ေတြ႔ရသည္။
တကယ္ေတာ့ ဦးေအာင္သင္းက ေက်ာ္ဟိန္းကို စဆက္သြယ္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ ေက်ာ္ဟိန္းက ဆရာႀကီးကို စတင္ ဆက္သြယ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အင္တာအဗ်ဴး ခံရန္ေတာ့ မဟုတ္၊ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ဇာတ္ကား ႐ိုက္ရန္ ေက်ာင္းဆရာ ကာ႐ိုက္တာကို ေလ့လာခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တကယ္က တေယာက္၏ ကာ႐ိုက္တာကို တေယာက္က စိတ္ဝင္စားသြားျခင္း ျဖစ္မည္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္းေနသည့္ အိမ္ႀကီးတြင္ အင္တာဗ်ဴးျဖစ္ သြားၾကသည္။
အင္တာဗ်ဴး ျဖစ္ေတာ့ ေမးသူကလည္း ႏိႈက္ႏိႈက္ ခြ်တ္ခြ်တ္ေမးသည္၊ ေျဖသူကလည္း မျခြင္းမခ်န္ ေျဖခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာ္ဟိန္း၏ ငယ္ဘဝ၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ားထဲတြင္ အႏွိမ္ခံဘဝ၊ အိမ္ေျပး၊ လမ္းေပၚအထိ ေရာက္ခဲ့၊ ေရတပ္ထဲ ဝင္ခဲ့၊ မူးယစ္ေဆး၏ ေက်းကြ်န္ျဖစ္ခဲ့၊ မူးယစ္ေက်းကြ်န္ဘဝက လြတ္ ေျမာက္ခဲ့ … စသည္ျဖင့္ စိတ္ဝင္စားစရာ အခ်က္မ်ား၊ ေက်ာ္ဟိန္းဆိုေသာ လူတေယာက္ ျဖစ္လာရန္ အားထုတ္ခဲ့ရမႈမ်ား၊ ေျပာင္းလဲခဲ့ရမႈမ်ား စသည္တို႔ကို တကြက္ျခင္း ျမင္ရသည္။ ထိုစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီး “ေၾသာ္.. ဒါေၾကာင့္လည္း ေက်ာ္ဟိန္းက ေက်ာ္ဟိန္း ျဖစ္ခဲ့တာကိုး” ဟု မေတြးမိဘဲ မေနႏိုင္။
ေက်ာ္ဟိန္းကို အင္တာဗ်ဴးရဖို႔ ဆရာဦးေအာင္သင္း စေျပာစဥ္က ေက်ာ္ဟိန္းက ေျဖသည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မထိခိုက္ဘူး ဆိုရင္ အျပည့္အစံု ဘာမွမခ်န္ဘဲ ေျဖပါမည္ တဲ့။
ေက်ာ္ဟိန္း အေၾကာင္းကို က်မ မသိ မဟုတ္၊ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ သိသည္။ သို႔ေသာ္ ဤစာအုပ္ ထဲတြင္ေတာ့ အျပည့္အစံုနီးပါး သိခြင့္ရသည္။ အထူးသျဖင့္ ဦးေအာင္သင္းေကာ ေက်ာ္ဟိန္းပါ လူငယ္မ်ားအေပၚ ေစတနာ ထားသည္က ဤစာအုပ္တြင္ ေပၚလြင္ေနသည္။ ေက်ာ္ဟိန္း မူးယစ္ေဆးစြဲၿပီး ထိုမူးယစ္ေက်းကြ်န္ ဘဝကို သူ ဘယ္လို ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႐ုန္းထြက္ႏိုင္ခဲ့သည္ ဆိုသည့္အခ်က္မွာ လူငယ္မ်ား အတြက္ သူ႔သိကၡာသူ ခ်ၿပီး ေျဖဆိုခဲ့ျခင္း ဟု က်မ ယူဆပါသည္။
“ဘိန္းျဖဴရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈႀကီးကို ေၾကာက္တယ္၊ ေနာက္ၿပီး ဘိန္းျဖဴကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး တေယာက္ေယာက္ တစံုတခုကို ေၾကာက္ေနရမွာႀကီးကို ေၾကာက္တယ္”
သူ ဘိန္းျဖဴကို တိခနဲ ျဖတ္လိုက္ရသည့္ အေၾကာင္းရင္း ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ တိခနဲ ျဖတ္လိုက္ သျဖင့္ ခံစားရသည့္ ေဝဒနာမ်ား၊ အရွက္ကြဲခဲ့ရမႈမ်ား ကိုလည္း ေက်ာ္ဟိန္းက အေသးစိတ္ ေျပာျပခဲ့သည္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ေခတ္ သူ႔အခါက နာမည္ႀကီး စိန္ေဂၚလီ ဂိုဏ္း အေၾကာင္း …။
၎အင္တာဗ်ဴးကို ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ထုတ္ သရဖူ မဂၢဇင္းတြင္ ၄ လဆက္တိုက္ (မတ္၊ ဧၿပီ၊ ေမ၊ ဇြန္) ေဖာ္ျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ယင္းအင္တာဗ်ဴး ေလးပိုင္းကို စုေပါင္းကာ ပိေတာက္ရနံ႔ စာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ိလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္တြင္ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းထားျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထို ကာလက ျမန္မာ ေထာက္လွမ္းေရး စစ္အစိုးရ၏ စာေပစိစစ္ေရးကို လြတ္ေအာင္ မနည္း ေရွာင္ရွားခဲ့ရမည္ဟု စဥ္းစားမိသည္။ ထိုကာလတြင္ ဤအင္တာ ဗ်ဴး၏ အစိတ္အပိုင္း စာပိုဒ္၊ စာေၾကာင္းေရ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ျဖဳတ္ဖ်က္ခံခဲ့ရ မလဲ၊ က်မ မေျပာတတ္။ လံုးလံုး အျဖဳတ္မခံရဟု ဆိုလာလွ်င္ က်မ မယံုပါ။
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ က်မ ဘဝင္မက်သည့္ အခ်က္သံုးခ်က္ပါသည္။
တခ်က္ကေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္း ေထာင္က်ဖူးသည္ ဟု က်မသိထားသည္။ ေထာင္က်ဖူးသည့္ အေၾကာင္း၊ အေတြ႔အႀကံဳ တခုမွ မေတြ႔ရ၊ ေနာက္တခုက ေက်ာ္ဟိန္း ေလလြင့္ပ်က္စီးၿပီး ေနာက္ ေရတပ္ထဲ ဝင္ခဲ့သည္၊ ေရတပ္ထဲမွ ျပန္ထြက္ခဲ့သည့္ အေတြ႔အႀကံဳကို ၿပီးေတာ့ ေျပာျပမည္ဟု ဆိုကာ စာအုပ္သာ ဆံုးသြားေရာ ထိုအေၾကာင္း မေတြ႔ရ။ ဆရာ ဦးေအာင္သင္း မေမးခဲ့တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္၊ ထိုေခတ္က စိစစ္ေရး ဓားခ်က္ထဲ ပါသြားျခင္း ျဖစ္မည္ဟု က်မ ယူဆသည္။ တပ္ကိစၥ၊ ေထာင္ကိစၥဆိုတာက ထိုစဥ္အခ်ိန္က တကယ့္ ဆတ္ဆတ္ထိ မခံ Issue ေတြ မဟုတ္လား။
ေနာက္ဆံုး အခ်က္ကေတာ့ အင္တာဗ်ဴးက သိပ္တိုလြန္းသည္ဟု ခံစားရသည္။ ဆံုးသြားေသာ္လည္း က်မ အတြက္ ၿပီးသြားသည္ မထင္ရ၊ ထပ္ဖတ္ခ်င္ေသးသည္၊ ေက်ာ္ဟိန္းအေၾကာင္း အေသးစိတ္ ထပ္သိခ်င္ေသး သည္။ စိတ္ထဲတြင္ ဆရာ ဦးေအာင္သင္းႏွင့္ အေမးအေျဖထဲ မပါသည့္အခ်က္မ်ားကို ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေက်ာ္ဟိန္းကို ေျပးၿပီး ေမးခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္ အထိ ျဖစ္မိသည္။
ခ်ဳပ္ရလွ်င္ လူငယ္မ်ားအတြက္ဟု ဆိုကာ ေမးသူေကာ ေျဖသူပါ ႀကိဳးပမ္းထားသည့္ ထို အင္တာဗ်ဴး စာအုပ္ပါး ကေလးကို လူငယ္၊ လူလတ္၊ လူႀကီးမ်ား၊ ေက်ာ္ဟိန္းကို ခ်စ္သူ မုန္းသူ အားလံုး ဖတ္သင့္သည္ဟု က်မ ထင္ပါသည္။
ေက်ာ္ဟိန္း၏ ထင္ေပၚေသာ စကားတခြန္း ျဖစ္သည့္ “လူသားအားလံုးကို ေလးစားပါတယ္” ဆိုေသာ စကားက စတန္႔ထြင္ၿပီး ေျပာထားျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း ထိုအင္တာဗ်ဴး စာအုပ္ကေလးက တဆင့္ က်မ သိခြင့္ ရလိုက္ရပါသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ၏ “ဆယ္ႏွစ္…ဆယ္ႏွစ္” ဆိုေသာ လက္ဆယ္ေခ်ာင္း ေထာင္ကာ ေျပာလိုက္သည့္ စကားက ဘယ္သူ႔ကို ဆိုလိုသလဲ အတိအက် မသိရေသာ္လည္း သူ႔ေခတ္ သူ႔အခါက နာမည္ႀကီး ဒါ႐ိုက္တာ တေယာက္ကို ေျပာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ဤစာအုပ္တြင္ ေက်ာ္ဟိန္းက ဝန္ခံထားပါသည္။ တခ်ိဳ႕က ေက်ာ္ဟိန္းကို ေပါလြန္းသည္ဟု ဆိုၾကသည္၊ သူ႔လို ႏိုင္ငံေက်ာ္ေအာင္ ေပါႏိုင္သူ အေတာ္ရွားေပလိမ့္မည္။
“ေက်ာ္ဟိန္းကေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္းပါပဲ”။ ။
“အဲဒါပဲ ေက်ာ္ဟိန္းရာ” “ဟာ ေက်ာ္ဟိန္း မေတြ႔တာေတာင္ ၾကာၿပီ” “ေက်ာ္ဟိန္းတို႔ကေတာ့ လုပ္လိုက္ျပန္ၿပီ” စသည္ျဖင့္ ေျပာတတ္၏။ သူ ထိုသို႔ေျပာျခင္းမွာ အေျပာခံရသူမ်ားက မင္းသားႀကီး ေက်ာ္ဟိန္းႏွင့္ တူေသာေၾကာင့္ မဟုတ္သလို၊ သူ ကိုယ္တိုင္က ေက်ာ္ဟိန္း၏ သ႐ုပ္ေဆာင္ခ်က္ အလံုးစံုကို ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာေၾကာင့္ မဟုတ္၊ ေက်ာ္ဟိန္း၏ ထူးထူးျခားျခား လုပ္ျပတတ္ေသာ သဘာဝကို အထူးျပဳ ေခၚေဝၚျခင္း ဟု က်မ ယူဆပါသည္။
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ သူက သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုသာ ေက်ာ္ဟိန္းဟု ေခၚျခင္းမဟုတ္ဘဲ ထူးထူးျခားျခား တခုခု လုပ္ျပလိုက္သူမ်ား ကိုလည္း “အဲဒီ ေက်ာ္ဟိန္း ကေလ” အစရွိသျဖင့္ ေျပာတတ္ျပန္သည္။ သူ စလိုက္ေသာေၾကာင့္ က်မတို႔ သူငယ္ခ်င္းအားလံုး ေယာက္်ားေလး သူငယ္ခ်င္းတိုင္းကို “ေက်ာ္ဟိန္း” ဟု ေခၚေဝၚသည့္ အက်င့္တခု စြဲသြားသည္။ အခု ထိုအစ္ကို ကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ထို အက်င့္က မေျပာင္းလဲ။ တခါတေလ ေက်ာ္ဟိန္းေတြ မ်ားေနေသာေၾကာင့္ “ပန္းခ်ီဆြဲတဲ့ ေက်ာ္ဟိန္း” “ဒရမ္တီးတဲ့ ေက်ာ္ဟိန္း” “ဆိုက္ကားနင္းတဲ့ ေက်ာ္ဟိန္း” စသည္ျဖင့္ ခြဲျခားေျပာရသည္လည္း ရွိသည္။
တခါေတာ့ ဘတ္စ္ကားေပၚတြင္ စပယ္ယာက လမ္းေပၚ ကန္႔လန္႔လုပ္ေနေသာ ကားတစီးေပၚမွ လူတဦးကို “ေက်ာ္ဟိန္းကေတာ့ကြာ” ဟု ေရရြတ္သံ ၾကားလိုက္ရာ က်မအံ့ဩသြားမိသည္။ က်မတို႔တင္မကဘဲ အေကာင္း အဆိုး တခုခုကို ထူးထူးျခားျခား၊ ထင္ထင္ရွားရွား လုပ္ျပသူတိုင္း ေက်ာ္ဟိန္းမ်ား ျဖစ္ေနသလား။
ယခု ဒီစာကို ေရးေနစဥ္မွာပင္ က်မတို႔ သတင္းဌာနမွ ဓာတ္ပံုဆရာတဦးက “ေက်ာ္ဟိန္းက လူတိုင္းကို မသိေပမယ့္ ေက်ာ္ဟိန္းကိုေတာ့ လူတိုင္းသိပါတယ္” ဟု ေျပာေနသံ ၾကားလိုက္ရျပန္သည္။ စကား အစပ္အဆက္ကိုေတာ့ က်မ မသိ၊ သို႔ေသာ္ ေက်ာ္ဟိန္းကေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္းပင္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုခ်င္သည္။
ထိုသို႔ဆိုေသာ္ က်မက ေက်ာ္ဟိန္း၏ သရုပ္ေဆာင္မႈ၊ သီခ်င္းဆိုဟန္တို႔ကို ႏွစ္ၿခိဳက္လြန္းလို႔ဟု မထင္ေစခ်င္ပါ။ ေက်ာ္ဟိန္း၏ ဗီဒီယို ဇာတ္ ကားတခ်ိဳ႕ကို က်မ လံုးဝမႀကိဳက္၊ ၿပီးေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္း သီခ်င္းဆိုသည့္ အသံကို က်မ လံုးဝ မႀကိဳက္ပါ။ ေနာက္ၿပီး ေက်ာ္ဟိန္း သ႐ုပ္ေဆာင္ဘဝကို အႏိုင္ပိုင္းကာ ဘုန္းႀကီး ဝတ္သြားသည္ ကိုလည္း စတန္႔ ထြင္သည္ဟု ထင္သည္။
သို႔ေသာ္ ထိုစတန္႔မ်ိဳးကို ေက်ာ္ဟိန္းလိုလူသာ လုပ္သည္ မဟုတ္လား။ ထိုသို႔ မႀကိဳက္သည့္ အခ်က္မ်ားရွိေသာ္လည္း ေက်ာ္ဟိန္းသည္ ဘာပဲလုပ္လုပ္ ထူးျခားေအာင္၊ ထင္ေပၚေအာင္ လုပ္တတ္သည္ ဆိုတာကိုေတာ့ က်မ မျငင္းႏိုင္ သလို စာဖတ္သူမ်ားလည္း ျငင္းႏိုင္မည္ မထင္ပါ။
ထို႔ေၾကာင့္လည္း ထိုမင္းသား ေက်ာ္ဟိန္းကို စာေပ ေက်ာ္ဟိန္းတဦးက အင္တာဗ်ဴးထားသည့္ စာအုပ္အေပၚ က်မ စိတ္ဝင္စားမိသည္။ စာေပ ေက်ာ္ဟိန္းဆိုတာက တင္စားေျပာျခင္း ျဖစ္ၿပီး၊ မၾကာေသးခင္က ကြယ္လြန္သြား သည့္ တသက္တာစာေပဆုရွင္ ဆရာႀကီး ဦးေအာင္သင္းကို ဆိုလိုသည္။ ဆရာႀကီးသည္လည္း စာေပနယ္ တြင္ ေက်ာ္ဟိန္း ကဲ့သို႔ပင္ ထင္ရွားသူ၊ တခုခုကို ထင္းကနဲ ေနေအာင္ လုပ္ျပတတ္သူ မဟုတ္လား။ စာအုပ္အမည္က “ေက်ာ္ဟိန္း လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ လူတေယာက္” ျဖစ္သည္။
ဆရာႀကီး ဦးေအာင္သင္းကဲ့သို႔ေသာ စာေပနယ္တြင္ ထင္ရွားသူတဦးက ဘာေၾကာင့္ ႐ုပ္ရွင္ မင္းသားတဦးကို အင္တာဗ်ဴးရ သလဲ ဆိုတာက စၿပီး စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းလွသည္။ ထိုသို႔ စိတ္ဝင္စားေသာ ေၾကာင့္လည္း စာမ်က္ႏွာ ၈၉ မ်က္ႏွာသာ ရွိသည့္ ထိုစာအုပ္ငယ္ကေလးကို က်မ တထိုင္တည္း ဖတ္လိုက္သည္။ မ်က္ႏွာဖံုး တြင္ ေက်ာ္ဟိန္း၏ စကားတခြန္းကို ေဖာ္ျပထားသည္။
“လူငယ္ေတြ အတြက္ လုပ္ေနတာပါ ဆိုလို႔ က်ေနာ့္ရဲ႕ အားလံုးကို ေပးလိုက္ပါတယ္ … ေရာ့!”
ထိုစာအုပ္တြင္ ဆရာ ဦးေအာင္သင္းက သူ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာ္ဟိန္းကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္ရသည္ကို ရွင္းလင္း ထားသည္။ ဆရာႀကီးကလည္း လူငယ္မ်ား မွတ္သား နာယူစရာ စာအုပ္ေတြ ေရးသားသလို၊ လူငယ္မ်ား အတြက္ ေဟာေျပာပြဲမ်ားစြာ ဆက္တိုက္ လုပ္ေဆာင္ေနခ်ိန္ ေက်ာ္ဟိန္းဆီက သူ သိခ်င္တာ၊ သူစိတ္ဝင္စား တာေတြ (စာဖတ္သူမ်ား သိခ်င္တာေတြ၊ စိတ္ဝင္စားတာေတြ) ကို ေမးခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္သည္။
“သူက ငါသိရသေလာက္မွာ သူ႔ေဆြထဲ မ်ိဳးထဲမွာ ေတာ္ေတာ္အႏွိမ္ခံခဲ့ရတယ္။ အဲဒီၾကားထဲကေန “ငါ.. တကား” ျဖစ္ေအာင္ သိပ္ႀကိဳးစားလာတဲ့သူ။ အဲဒီဥစၥာကို အဲဒီမာန သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ လူငယ္ေတြရဲ႕ သေဘာနဲ႔ ေနာက္တခါ သိပ္နာမည္ ႀကီးလာေတာ့ ဇာတ္လိုက္မင္းသား ျဖစ္သြားၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ႐ုပ္ရွင္ ထဲမွာသ႐ုပ္ေဆာင္ေတာ့ ဘယ္အခန္းက မဆို သ႐ုပ္ေဆာင္ႏိုင္တယ္။ အင္မတန္ နိမ့္က်တဲ့ အခန္း၊ ေပါေတာေတာ အခန္း လုပ္ရမယ္။ သူ သ႐ုပ္ေဆာင္ဖို႔ အေရး …။ အဲဒီဥစၥာေတြက်ေတာ့ ငါ သူ႔ပညာ ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ တကယ္ခ်ီးက်ဴးပါတယ္” ဟု ဆရာ ဦးေအာင္သင္းက ေအာင္သင္း ႏႈတ္ထြက္ အမွာစကားတြင္ ေရးသားထား သည္။
ထိုစာေရးေတာ့ ဆရာႀကီး ကြယ္လြန္ရန္ လပိုင္းအလိုမွ်သာ ျဖစ္မည္။ ၁၆ ရက္၊ ၅ လ၊ ၂၀၁၄ ဟု အမွာစာ အဆံုးတြင္ ေတြ႔ရသည္။
တကယ္ေတာ့ ဦးေအာင္သင္းက ေက်ာ္ဟိန္းကို စဆက္သြယ္ျခင္း မဟုတ္ဘဲ ေက်ာ္ဟိန္းက ဆရာႀကီးကို စတင္ ဆက္သြယ္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ အင္တာအဗ်ဴး ခံရန္ေတာ့ မဟုတ္၊ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ ဇာတ္ကား ႐ိုက္ရန္ ေက်ာင္းဆရာ ကာ႐ိုက္တာကို ေလ့လာခ်င္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ တကယ္က တေယာက္၏ ကာ႐ိုက္တာကို တေယာက္က စိတ္ဝင္စားသြားျခင္း ျဖစ္မည္။ ေနာက္ေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္းေနသည့္ အိမ္ႀကီးတြင္ အင္တာဗ်ဴးျဖစ္ သြားၾကသည္။
အင္တာဗ်ဴး ျဖစ္ေတာ့ ေမးသူကလည္း ႏိႈက္ႏိႈက္ ခြ်တ္ခြ်တ္ေမးသည္၊ ေျဖသူကလည္း မျခြင္းမခ်န္ ေျဖခဲ့သည္။ အထူးသျဖင့္ ေက်ာ္ဟိန္း၏ ငယ္ဘဝ၊ ေဆြမ်ိဳးမ်ားထဲတြင္ အႏွိမ္ခံဘဝ၊ အိမ္ေျပး၊ လမ္းေပၚအထိ ေရာက္ခဲ့၊ ေရတပ္ထဲ ဝင္ခဲ့၊ မူးယစ္ေဆး၏ ေက်းကြ်န္ျဖစ္ခဲ့၊ မူးယစ္ေက်းကြ်န္ဘဝက လြတ္ ေျမာက္ခဲ့ … စသည္ျဖင့္ စိတ္ဝင္စားစရာ အခ်က္မ်ား၊ ေက်ာ္ဟိန္းဆိုေသာ လူတေယာက္ ျဖစ္လာရန္ အားထုတ္ခဲ့ရမႈမ်ား၊ ေျပာင္းလဲခဲ့ရမႈမ်ား စသည္တို႔ကို တကြက္ျခင္း ျမင္ရသည္။ ထိုစာအုပ္ကို ဖတ္ၿပီး “ေၾသာ္.. ဒါေၾကာင့္လည္း ေက်ာ္ဟိန္းက ေက်ာ္ဟိန္း ျဖစ္ခဲ့တာကိုး” ဟု မေတြးမိဘဲ မေနႏိုင္။
ေက်ာ္ဟိန္းကို အင္တာဗ်ဴးရဖို႔ ဆရာဦးေအာင္သင္း စေျပာစဥ္က ေက်ာ္ဟိန္းက ေျဖသည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မထိခိုက္ဘူး ဆိုရင္ အျပည့္အစံု ဘာမွမခ်န္ဘဲ ေျဖပါမည္ တဲ့။
ေက်ာ္ဟိန္း အေၾကာင္းကို က်မ မသိ မဟုတ္၊ အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ သိသည္။ သို႔ေသာ္ ဤစာအုပ္ ထဲတြင္ေတာ့ အျပည့္အစံုနီးပါး သိခြင့္ရသည္။ အထူးသျဖင့္ ဦးေအာင္သင္းေကာ ေက်ာ္ဟိန္းပါ လူငယ္မ်ားအေပၚ ေစတနာ ထားသည္က ဤစာအုပ္တြင္ ေပၚလြင္ေနသည္။ ေက်ာ္ဟိန္း မူးယစ္ေဆးစြဲၿပီး ထိုမူးယစ္ေက်းကြ်န္ ဘဝကို သူ ဘယ္လို ေအာင္ျမင္ေအာင္ ႐ုန္းထြက္ႏိုင္ခဲ့သည္ ဆိုသည့္အခ်က္မွာ လူငယ္မ်ား အတြက္ သူ႔သိကၡာသူ ခ်ၿပီး ေျဖဆိုခဲ့ျခင္း ဟု က်မ ယူဆပါသည္။
“ဘိန္းျဖဴရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈႀကီးကို ေၾကာက္တယ္၊ ေနာက္ၿပီး ဘိန္းျဖဴကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး တေယာက္ေယာက္ တစံုတခုကို ေၾကာက္ေနရမွာႀကီးကို ေၾကာက္တယ္”
သူ ဘိန္းျဖဴကို တိခနဲ ျဖတ္လိုက္ရသည့္ အေၾကာင္းရင္း ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ တိခနဲ ျဖတ္လိုက္ သျဖင့္ ခံစားရသည့္ ေဝဒနာမ်ား၊ အရွက္ကြဲခဲ့ရမႈမ်ား ကိုလည္း ေက်ာ္ဟိန္းက အေသးစိတ္ ေျပာျပခဲ့သည္။ ေနာက္ၿပီး သူ႔ေခတ္ သူ႔အခါက နာမည္ႀကီး စိန္ေဂၚလီ ဂိုဏ္း အေၾကာင္း …။
၎အင္တာဗ်ဴးကို ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ထုတ္ သရဖူ မဂၢဇင္းတြင္ ၄ လဆက္တိုက္ (မတ္၊ ဧၿပီ၊ ေမ၊ ဇြန္) ေဖာ္ျပခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ယင္းအင္တာဗ်ဴး ေလးပိုင္းကို စုေပါင္းကာ ပိေတာက္ရနံ႔ စာအုပ္တိုက္က ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ိလိုက္ျခင္း ျဖစ္၏။ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္တြင္ ေတြ႔ဆံုေမးျမန္းထားျခင္း ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ထို ကာလက ျမန္မာ ေထာက္လွမ္းေရး စစ္အစိုးရ၏ စာေပစိစစ္ေရးကို လြတ္ေအာင္ မနည္း ေရွာင္ရွားခဲ့ရမည္ဟု စဥ္းစားမိသည္။ ထိုကာလတြင္ ဤအင္တာ ဗ်ဴး၏ အစိတ္အပိုင္း စာပိုဒ္၊ စာေၾကာင္းေရ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ျဖဳတ္ဖ်က္ခံခဲ့ရ မလဲ၊ က်မ မေျပာတတ္။ လံုးလံုး အျဖဳတ္မခံရဟု ဆိုလာလွ်င္ က်မ မယံုပါ။
ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ က်မ ဘဝင္မက်သည့္ အခ်က္သံုးခ်က္ပါသည္။
တခ်က္ကေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္း ေထာင္က်ဖူးသည္ ဟု က်မသိထားသည္။ ေထာင္က်ဖူးသည့္ အေၾကာင္း၊ အေတြ႔အႀကံဳ တခုမွ မေတြ႔ရ၊ ေနာက္တခုက ေက်ာ္ဟိန္း ေလလြင့္ပ်က္စီးၿပီး ေနာက္ ေရတပ္ထဲ ဝင္ခဲ့သည္၊ ေရတပ္ထဲမွ ျပန္ထြက္ခဲ့သည့္ အေတြ႔အႀကံဳကို ၿပီးေတာ့ ေျပာျပမည္ဟု ဆိုကာ စာအုပ္သာ ဆံုးသြားေရာ ထိုအေၾကာင္း မေတြ႔ရ။ ဆရာ ဦးေအာင္သင္း မေမးခဲ့တာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္၊ ထိုေခတ္က စိစစ္ေရး ဓားခ်က္ထဲ ပါသြားျခင္း ျဖစ္မည္ဟု က်မ ယူဆသည္။ တပ္ကိစၥ၊ ေထာင္ကိစၥဆိုတာက ထိုစဥ္အခ်ိန္က တကယ့္ ဆတ္ဆတ္ထိ မခံ Issue ေတြ မဟုတ္လား။
ေနာက္ဆံုး အခ်က္ကေတာ့ အင္တာဗ်ဴးက သိပ္တိုလြန္းသည္ဟု ခံစားရသည္။ ဆံုးသြားေသာ္လည္း က်မ အတြက္ ၿပီးသြားသည္ မထင္ရ၊ ထပ္ဖတ္ခ်င္ေသးသည္၊ ေက်ာ္ဟိန္းအေၾကာင္း အေသးစိတ္ ထပ္သိခ်င္ေသး သည္။ စိတ္ထဲတြင္ ဆရာ ဦးေအာင္သင္းႏွင့္ အေမးအေျဖထဲ မပါသည့္အခ်က္မ်ားကို ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ေက်ာ္ဟိန္းကို ေျပးၿပီး ေမးခ်င္စိတ္ ေပၚလာသည္ အထိ ျဖစ္မိသည္။
ခ်ဳပ္ရလွ်င္ လူငယ္မ်ားအတြက္ဟု ဆိုကာ ေမးသူေကာ ေျဖသူပါ ႀကိဳးပမ္းထားသည့္ ထို အင္တာဗ်ဴး စာအုပ္ပါး ကေလးကို လူငယ္၊ လူလတ္၊ လူႀကီးမ်ား၊ ေက်ာ္ဟိန္းကို ခ်စ္သူ မုန္းသူ အားလံုး ဖတ္သင့္သည္ဟု က်မ ထင္ပါသည္။
ေက်ာ္ဟိန္း၏ ထင္ေပၚေသာ စကားတခြန္း ျဖစ္သည့္ “လူသားအားလံုးကို ေလးစားပါတယ္” ဆိုေသာ စကားက စတန္႔ထြင္ၿပီး ေျပာထားျခင္း မဟုတ္ေၾကာင္း ထိုအင္တာဗ်ဴး စာအုပ္ကေလးက တဆင့္ က်မ သိခြင့္ ရလိုက္ရပါသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ၏ “ဆယ္ႏွစ္…ဆယ္ႏွစ္” ဆိုေသာ လက္ဆယ္ေခ်ာင္း ေထာင္ကာ ေျပာလိုက္သည့္ စကားက ဘယ္သူ႔ကို ဆိုလိုသလဲ အတိအက် မသိရေသာ္လည္း သူ႔ေခတ္ သူ႔အခါက နာမည္ႀကီး ဒါ႐ိုက္တာ တေယာက္ကို ေျပာခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ဤစာအုပ္တြင္ ေက်ာ္ဟိန္းက ဝန္ခံထားပါသည္။ တခ်ိဳ႕က ေက်ာ္ဟိန္းကို ေပါလြန္းသည္ဟု ဆိုၾကသည္၊ သူ႔လို ႏိုင္ငံေက်ာ္ေအာင္ ေပါႏိုင္သူ အေတာ္ရွားေပလိမ့္မည္။
“ေက်ာ္ဟိန္းကေတာ့ ေက်ာ္ဟိန္းပါပဲ”။ ။
0 comments:
Post a Comment